10
wat zijn adres was.
Hetty begint opnieuw te lachen. ‘Subjectief? Wat is dat nou weer?’
Demeester steekt zijn hand op. Hij gaat zitten op zijn voorleeskruk.
Zijn jasje trekt hij uit en gooit hij over de leuning van zijn draai-
stoel. Heeft hij het soms warm?
‘
Hebt u een foto?’ roept Karin.
‘
Als ik zo naar jullie kijk,’ zegt de meester langzaam, ‘vind ik het een
geweldige zegen dat jullie er allemaal gezond en leuk uitzien.’
‘
Dank u, dank u,’ roept Hetty.
‘
Wie het leukst?’ vraagt Karin.
Jij niet, denkt Renze.
‘
Sommige kinderen,’ vervolgt de meester, ‘hebben brandwonden.
En heel soms... kom je eens iemand tegen bij wie dat heel ernstig
is. Zo’n jongen is Lucas.’
Hij zwijgt. Iedereen is even stil. Alleen Vincent schuift onrustig
heen en weer op zijn stoel.
‘
Hoe komt dat dan?’ vraagt Hetty.
‘
Nou,’ zegt de meester langzaam, ‘zijn vader enmoeder hebben ge-
vraagd of Lucas dat zelf mag vertellen, als hij eraan toe is.’
‘
Weet u het?’ roepen een paar kinderen.
‘
Een klein beetje. Ongeveer.’ Hij kijkt heel even naar Vincent. Een
tijdje praten alle kinderen door elkaar. De meeste kinderen kennen
wel een verhaal van iemand die zich behoorlijk gebrand heeft. De
meester laat ze even kletsen. Ten slotte zegt Nina: ‘Hij is toch op
school? We zagen hem lopen met zijn vader.’
‘
Hij komt vanmiddag tijdens handvaardigheid een half uurtje.’
‘
Gaaf,’ zegt Bastiaan.
‘
Ik heb getwijfeld,’ zegt de meester, ‘maar ik ga jullie op het digi-
bord nu een foto laten zien.’
‘
Bleh, wat overdreven,’ pruttelt Hetty.
‘
Dat is jouwmening,’ zegt de meester. ‘Lucas is een gewone jongen,
maar ik denk dat het goed is dat jullie je even kunnen voorstellen
